Por fortuna xa non necesito pensar, que na tele danmo todo ben mastigado, analisado e nas concentracións precisas para que un cerebro semi-analfabeto coma o meu o poida asimilar. E así só teño que aprender de memória as listas, cando as teña ben chapadas eles me dirán o qué é que teño que pensar de todos os do grupo, e non será nada complicado, simplesmente dirán estes son os maus, ou estes somos nós, aínda que un día haxa que refacer a lista porque mudaron de idea, bah, só pequenos arranxos, porque os maus (case) sempre seguen sendo maus, para que os bos sigan a ter o seu halo na cabeza (halo... non, halo non me soa, seghuramente hai que mudar o h polo f).
É un mundo sinxelo, cunha división ben clara das tarefas, estamos os que traballamos e miramos a tele, e están os que pensan para que a nosa vida sexa máis doce, como fabricantes de electrodomésticos, criándonos unha relixión na que con certeza somos felices porque, por fortuna, xa eles se encargan de separarnos o grau da palla, e darnos o grau moído.
Porque nin sequera aquelas parvadas que de críos aprenderamos, de non mentir, nin roubar, nin matar teñen xa sentido ningún, e todo está permitido, sempre e cando sexan os nosos deuses quen as fagan... polo noso ben, sempre, e polo dos seus petos de ratas miseráveis.
Este pensamento semi-filosófico, semi-pailán veume ao ler o post sobre a notícia de que Mandela pasou a ser dos bos. E como fago eu agora para construirme unha imaxe nova de el, logo de tantos anos de pensalo meu inimigo?
En fin, clasificareino como panfleto barato, iso perdoa toda a inxenuidade coa que escribo.
1 comentário:
É um mundo de faz de conta, este. E cada vez mais hipócrita, interesseiro, bandalho, comandado pelo grande capital que manipula a seu bel prazer uma classe de políticos profissionais deprimente. Sinto-me, cada vez mais, um peixinho fora de água. E não gosto disto que vejo.
Enviar um comentário