Tristura

Foi onte que me crucei, a cen kilómetros por hora, coa pobreza, esa puta á que lle gusta rodearse de bolsas de plástico, chapas de lata ondulada, uralita e bloques, mesmo que tamén é coqueta e se adorna con antenas parabólicas, esa puta que ten aos seus meniños ben entrenados no lanzamento de pedras ao tren, e que mesmo é xenerosa e premia à sua xente con enfermidades inconfesábeis, con empregos de I+D nos basureiros das grandes cidades, con grandes índices de natalidade e curtas esperanzas de vida.

Iamos a cen kilómetros por hora, acompañando á oligarquía que vive allea ao que aparecía pola ventá, só interesada nos dólares que saen a cachón polos furos do deserto. Baixamos a cortina para que esa puta incómoda non viñera manchar cos seus fedores a tapicería azul dos asentos novos.

E alí ficou ela, soa, preparando unha nova xeración no tiro de pedra e na travesía do Mediterraneo en patera.

Puta, puta pobreza.