Saudade

de feito só collía o vitrasa nos días de moita chuva, as máis das veces facía a pé os dous kilómetros até o cole, catro veces por día, co meu maletín de coiro ao lombo, eu soíño, até ao seguinte ano no que fran tamén deixou a escola unitaria para comezar o segundo da exb, e andabamos ao cabo dos meses centos de leguas xuntos a tentar comprender unha vida que nos ía administrando as suas leccións co contagotas. Mas esta lembranza saudosa é do primeiro ano no que gastaba os zapatos a lle dar patadas ás pedras e ás (poucas) latas que aparecían no medio do camiño, e como naqueles días nos que a tormenta, quizáis, me puña medo da soidade do camiño, eu contra a inmensidade da natureza a se desafogar, tiña sete aniños e buscaba no autobús a calor humana, coma as ovellas que se arrexuntan todas cando a treboada. Non sei se é daqueles buses abarrotados de onde me vén o gusto polos espazos abertos, o día que eu gastaba as cinco pesetas no billete era o día no que todo o mundo se refuxiaba alí; unhas veces xa non conseguía nin pasar a barra e saía pola mesma porta de entrada, cando si o lograba eran dez minutos de abafar, apertado entre os cus de todas as mulleres que viñan de comprar na praza, con medo de non poder baixar na miña parada. Recordos saudosos daqueles tempos de camiñante, axudando a voar as bolboretas que topaba no chan, un homiño que comezaba a mover o mundo con cada pasiño.