quinta-feira, 19 de junho de 2008

Lentilhas com vitela

outra dose, outro vaso, outra pílula, outro cigarro, metendo o complemento que o corpo non dá fabricado por si mesmo, unha vida mantida artificialmente, empurrada dende os catros pontos cardinais para que se manteña dereita, para que non se derrame polo chan e veña manchar de remorsos inútiles a conciencia. E así, avanzando neste fin de semana musulmán, dende primeira hora da mañá coa vasoira e a fregona, facendo que a plaqueta dos cuartos brille para que as cascudas non teñan motivo de instalarse aquí connosco, ele, o computador, e máis eu, para que simplesmente pasen e vaian buscar refuxio político na casa doutro veciño. Non é que non as queira, tamén me gustan os elefantes, pero nunca metería un no séjour. Tamén preparei algo para o xantar (o almoço) porque non, cociñar non é que me atraia moito, pero xa me decatei de que periódicamente a fame volve incordiarme, e a ensalada de tomates con sardinhas de lata estáseme volvendo intragable. Así que pese á calor que fai (e eu sen climatiseur!) optei por unhas lentellas con carne, de vitela, first quality! mas non había cebola, bolas! para dar un chisco de sabor, amáis dos allos fritidos, botei tomate, pementa e cardamomo no refogado. Ah, desta vez si que puxen as lentelhas a remolho, adianta moito o proceso de cocción (menudo descubrimento!) e agora xa chamei ao colega de Sanguinheda para que me axude a rematar coa pota, se se anota o de Moanha facemos unha festa. Xa non estaremos sozinhos este cabrón de computador e máis eu. Mas fáltame tempo para escrever tudo o que me inunda, corre o tempo rápido de máis, e as emocións, mesmo tan fortes, que me cobren coma unha vaselina viscosa durante un día enteiro, e maís unha noite, esvaran do meu corpiño arrastadas polo disolvente de novos sentimentos que tamén serán varridos pola sensación, por exemplo, de estar no río, a nadar contracorrente, cunha chea de rapaces dende a beira a tirar pedras. Qué máis ten! Há também fermosuras, mesmo se nestes días estan a escasear sei que han voltar pronto... sempre é assím, se tiver quinze anos poder-me-ia assombrar, porém já sei que isto é a vida.
Veña, biquiños para todos.

6 comentários:

Anabela Magalhães disse...

Está lindo. Gostei de passar por aqui.
Um dia destes dedico-te um postzito culinário... eh, eh, eh

Raul Martins disse...

Sem cebolas é que não! E eu ainda estou à espera da história da relação do amor e da cebolas!
.
E eu que adoro Lentilhas!
.
Carpe diem!

rui disse...

Sim, eu também acho que sem cebola nao é o mesmo, porém estavam boas. Eu adoro lentilhas, mas sem chouriço perdem um bocadinho de encanto, enfim faço-as com vitela ou borrego, o porco nestas terras é haram!

Anabela, quando me dedique um postzito culinário prometo que experimentarei por ver até aonde chegam as minhas capacidades na cozinha.

Raul Martins disse...

´Sim Rui, com chouriço e um ovo escalfado por cima!!!! Comiamos muitas vezes quando estava em Loja - Granada. Fico com um apetite!!! E fiquemos à espera do poste da Anabela.
.
Carpe diem!

Anabela Magalhães disse...

Esperai, esperai... pelo meu post de comidinha servida!!!!
Então escaparam-vos os meus posts "Aventuras na Cozinha"????!!!!
Xiii!! Que pecado!!! É que são mesmo dignos de ser lidos!!!!!!

Raul Martins disse...

Eu pensei que ías colocar um receita nova... os postes que falas já são história!!!!!!