Medicación sentimental de supermercado

Volveu a chuva, como un aviso simétrico tívena o primeiro día e téñoa o último. Sain facer as compras, como sempre un par de libros, un par de botellas, e desta vez unha novidade: visitando a sección de hixiene, que xa hai anos que se ten extendido na gama de produtos ofertados, comezando polo coidado bucal e rematando polos relacionados co sexo, porque por fortuna xa somos un país moderno e aínda que cada vez o pratiquemos menos, temos a hixiene e o pracer garantido por unha chea de adminículos que fan que esas duas veces (unha de verán e outra de inverno) conten por duascentas. Porén, o que me admirou desta vez foi ver que este estante xa tan ben fornecido se tiña ampliado a unha nova variedade que eu até o de agora descoñecía. Os sobres sentimentais. Había unha chea deles, dende envexa sá, a esperanza infundada, a solidariedade incondicional... eu, despóis de ler o modo de emprego e os efectos secundarios, fíxenme cun par de sobres de amor de vintecatro horas, que segundo os benefícios anunciados nos libra das incomodidades dese sentimento que nace cando quere e tarda logo demasiado tempo en morrer. A posoloxía indica que se debe tomar só unha dose de cada vez, de preferencia disolta en viño de calidade (non menos de 10 euros a botella) e sobre todo, sobre todo, sempre no medio das ceas, románticas, e por suposto acompañado. En poucos minutos fai xurdir un sentimento tan puro e intenso que creremos que a persoa que temos en frente é o complemento da nosa vida. A maior vantaxe da que se gaba o laboratorio que o fabrica é que nos asegura, se seguimos as indicacións ao pé da letra, a total desaparición destes efectos xusto un día despóis da inxestión sentimental. Os efectos secundarios indesexables contra os que nos advirten son, caso de equivocar a dose, ou tomalo durante unha cea de traballo, por exemplo, episódios esporádicos de ciumes desmedidos, saudades incontroladas, problemas de falta de atención... en fin, para curarse en saúde recomendan, ante calquera dúbida consultar ao seu psicólogo, ou senón a algún amigo con tendencia lóxico-pragmática ao estilo de Sancho Panza.
Xa veremos o resultado que dan!