O recordo con sales minerais

A vida corre tan apresa que parece que hai un millón de anos que decidiches que chegara o día de pechar a portiña pola que tanta luz entraba, e aínda teño na lista da compra como pendente de mercar o papel, o sobre e o selo para che mandar a carta manuscrita que nunca escribín. Son moitas emocións, e moi fortes, como din en francés, bouleversé, é como unha ola que te colle por sorpresa cando vas nadando cara á beira da praia, coas gafas de mergullar mirando o fondo, e de súpeto (ou tout-à-coup) chega ese acontecemento que te tira para abaixo e che dá unha chea de voltas e xa non sabes onde quedan o ceo e a area, nin o qué era no que estabas a pensar un segundo antes de que todo mudase. O mundo enteiro desaparece até que os teus ouvidos volvan recuperar o equilibrio, e ti aceptes todo o que con ese golpe perdeches, só conservas a vida, que non é pouco. É volver a nacer, e non o é porque non esqueceches o que pensabas dous segundos antes do maremoto. Esa tromba de auga salgada non lava, non limpa o cerebro de todos os recordos acumulados, os recordos traidores que fan lamentar a puta da ola a arrincarnos aquel mundo fermoso no que viviamos. Menos mal que non se consola o que non quer, e sempre hai un milleiro de frases feitas para axudarnos a aceptar que estando no mar, por forza, un día ou outro chegarán as olas. En fin, isto está feito desta maneira, non podemos inventar nada, golpes, desorientacións, e mundos novos logo de tanta volta, pero sempresempre fica o recordo que ás veces é doce... e outras salgado.