quinta-feira, 28 de agosto de 2008

Saudade

de feito só collía o vitrasa nos días de moita chuva, as máis das veces facía a pé os dous kilómetros até o cole, catro veces por día, co meu maletín de coiro ao lombo, eu soíño, até ao seguinte ano no que fran tamén deixou a escola unitaria para comezar o segundo da exb, e andabamos ao cabo dos meses centos de leguas xuntos a tentar comprender unha vida que nos ía administrando as suas leccións co contagotas. Mas esta lembranza saudosa é do primeiro ano no que gastaba os zapatos a lle dar patadas ás pedras e ás (poucas) latas que aparecían no medio do camiño, e como naqueles días nos que a tormenta, quizáis, me puña medo da soidade do camiño, eu contra a inmensidade da natureza a se desafogar, tiña sete aniños e buscaba no autobús a calor humana, coma as ovellas que se arrexuntan todas cando a treboada. Non sei se é daqueles buses abarrotados de onde me vén o gusto polos espazos abertos, o día que eu gastaba as cinco pesetas no billete era o día no que todo o mundo se refuxiaba alí; unhas veces xa non conseguía nin pasar a barra e saía pola mesma porta de entrada, cando si o lograba eran dez minutos de abafar, apertado entre os cus de todas as mulleres que viñan de comprar na praza, con medo de non poder baixar na miña parada. Recordos saudosos daqueles tempos de camiñante, axudando a voar as bolboretas que topaba no chan, un homiño que comezaba a mover o mundo con cada pasiño.

5 comentários:

paideleo disse...

Unha boa lembranza. Antes camiñábase máis.

rui disse...

Xa vin a tua foto noutros blogues, unha honra que visites o meu.
É que hoxe lin no de sarajess unha gravación do seu avó na que falaba de tantas cousas que fixeron parte da miña infáncia que me entrou a saudade.

rui disse...

ah, veño de visitar o teu blogue e vin o post de Badar Kablar, puxen unha foto da zona onde está sempre amarrada, só que o día da foto creo que non estaba. É que eu vivo por alí.

llll disse...

pois qué ben que lembraras... había tempo que non che deixaba comentarios, pero léote caladiña. vexo que as nosas infancias transcorreron non tan lonxe (en distancia, digo... seguramente si en anos ;) ). e qué chulo era ver o muro todo pintadiño por fóra da fábrica de Álvarezz, antes de que todo fora ao garete. non sobreviviron. e despois desa infancia sobreviven só os cachos do que fomos. e procuramos non deixar de ser.

rui disse...

Si, as infancias transcurriron bastante perto, para o grande que é o mundo, porque daquela para min Sanguiñeda estaba moi lonxe, anque facía parte da miña xeografía familiar.
E si, en anos estamos bastante lonxe, son dos que comprobaron que a vida non remata, nin moito menos, aos corenta.
Da miña infancia hai dous sons que ficaron gravados moi nítidos, como se os estivese oíndo agora mesmo, un a corneta do cuartel de Barreiro e outro a sirena de cambio de turno da fábrica de Álvarez.
Co que falou o teu avó da fábrica e o coche dos rusos aviváronse moitas lembranzas daquel lugar ao que hai máis de quince anos que non volto.
Biquiños