quinta-feira, 19 de fevereiro de 2009

Qué carallo sei eu de Túnez?

En Túnez os anúncios se colorean, vía Londres, ou máis ben se decoloran para que os actores parezan máis brancos do que son. Na península se gasta en solários e polvos que recorden o sol do verán. Ti, agora no inverno, traes as mans morenas, non che gusta, encántame, entre a punta dos teus zapatos de tacón, que poñen meus lábios á altura do teu pescozo, e a liña dos teus dedos que separa as duas cores do teu corpo fágome un território onde son braconnier, furtivo coa miña boca póndolle trampas aos teus sentidos, enchendo sen vergonza os teus poros, que por un momento son meus, de vértigo, e facendolles ás tuas uñas desexar romper a uniformidade - da miña pel. Sempre quero que sexa eterno, que pasen as horas e sigamos buscándonos, póndonos as cousas difíciles, quitando a luz para que as imaxes entren en nós polo tacto das palabras que non teñen língua, que se disolven coas flores da manta de acrílico, suavidade que envexa á da tua pel escura.

Pero en realidade, qué carallo sei eu de Túnez?

8 comentários:

paideleo disse...

Sempre envexamos o que non temos.
Que desfrutes da color oposta.

rui disse...

O das galiñas que andaban ceibas e pasaban do corral para a eira e da eira para o corral, sempre me asombrou, era ir abrir a cancela e había cola dos dous lados, as de dentro toliñas por sairen e as de fora por entraren.
Como outros criaron o símil hidráulico para explicar funcionamentos eléctricos, eu criarei o símil galináceo para tentar comprender os comportamentos humanos.

A Conxurada disse...

Eu creo que sabes, e non só de Túnez, máis do que pensas.

un bico.

rui disse...

En fin, qué podo dicir a iso... tómoo como un piropo.
Eu sei tanto como aquel home que leu o de errare humanum est e vendo que os romanos eran xente estudada, fíxolles caso e meteuse a ferreiro.

Saúdos

ekis1331 disse...

Levo un cuarto de hora pensando qué poñer e... hostia, e que me encanta como escribes!!

carameleira disse...

meu neghro....

rui disse...

Ekis

Pois benvido, escribir é moitas cousas, é terápia e tamén vaidade. Se non o fora non publicaría nada.

A min encántame que haxa a quen lle guste.

Saúdos.

rui disse...

carameleira

ja feia temps que no escoltava el color de la meva pell en els teus llavis