Mariamadalena

Prometo volver erguerme ás oito en venres, e subir a persiana para que se cole un chisco do sol que xa desnuda a rúa, para descubrir con agrado que o cuarto daquel hotel picadeiro non era tan miserábel como se me aparecía logo duns meses de ausência. Como é a mente! sempre mente.

Prometo volver emborracharme sen medida e pasear pola rúa, de novo, collido do brazo con el a cantar as cancións dese país inexistente fora da imaxinación, aínda a risco das pedradas que recibe a miña ilóxica maneira de viver. A tua boca me condena a ser o teu oposto. Toujours.

Vale, vou prometer e prometo que seguirei buscando coas ferramentas da miña desnudez mesmo nos buratos onde a luz non entra nin de noite, apalpando corazóns na sombra, agardando o milagre de descubrir outro náufrago à bout de souffle. Suecia sempre foi un bo destino para conxelarlle os camiños ao desespero. E a porta deste cuarto de hotel aíllanos por unhas horas, para que as nosas bocas se tomen o aire, sabéndonos a salvo por unhas décimas de eternidade.

Xuraría, se a miña irrelixión non me tivese proibido a fórmula, voltar erguerme no venres magrebino ás oito da mañá, para baixar polas escaleiras que arrecenden a café, recoller o pasaporte, sair á rúa, xa desnuda coas roupas de domingo, amosándolle os dentes bêtement, cun aire de bonheur un bocadinho gilipollas. Sempre é así, extremismo do dente de serra, sobe-baixa a morderme a carne abrindo os camiños da vida.

Y, cuando suban las bebidas,
el doble de lo que te pida
dale por sus favores,
que, en casa de María de Magdala,
las malas compañías son las mejores

Sabina (por suposto)