Aquela cidade

Subo da estación polas escaleiras e ao cabo topo os teus labios agardándome que lle contan á miña lingua con palabras de saliva o que non conseguimos decir coa voz, baixo o teu paraugas deixamos esvarar o tempo coas nosas mans buscando a suavidade que esconden os xerseis e as camisetas, a luz da noite é complice da ansia dos nosos corpos, cos pes mollados damos pasos acompasados coas pernas rozándose, coas mans collidas, cos arrecendos desas rúas enchéndonos os petos de sabores de auga, de sedes da pel. Tomamos un café ou unha cervexa, nunha mesa apartada cos xeonllos xogando escondidos das miradas, coas miradas fixas en só nós e nas nosas miradas, e logo, loguiño rematamos a conversa e saimos á chuva morna da luz das farolas cruzando outras parellas, sen velas, sen outro universo que esta escuridade, parándonos nos portais abrigados a darlles unha tregua ao camiño e un repaso ás xeografías que xa había tanto tanto que non viaxabamos, eses carreiros que os meus dedos, os teus dedos, as xemas dos nosos dedos volven percorrer, tropezando nos botóns, nos cintos, nas gomas que cortan o paso e aprazan, só un nadiña, a entrada ao ceo estrelado. Non vin cidade máis fermosa que a desas rúas húmidas que percorriamos xuntos camiño do cuarto do hotel. Formalidades, que poñen un puntiño aparte, que nos separan pero collidos da man, só a suma dos tamaños do meu brazo e máis do teu, até entrar no ascensor, onde xa a porta pechada abre as fronteiras por onde abrollan a cachón o meu desexo e o teu, quentes, líquidos, como xurdindo dunha explosión de galaxias a chave, a porta o bolso na cadeira e xa sen tempo de nada abandonados nesta costa abaixo da exploración e o recordo, sendo só sentidos e sentimentos e unha reacción química que libera calor, que empaña os cristais da ventá que molla as sabas dos nosos suores salgados, que salpica as paredes cos nosos xemidos, que rebenta o teito e nos deixa soiños rodeados de estrelas que se pegan aos teus poros e que eu derreto coa ponta da miña língua. E de novo as mans fan viaxes de ida e volta entre as articulacións, peregrinando polo teu lombo, debuxando catro vias paralelas no teu ventre, rotondas arredor do teu embigo, corredoiras por onde a noite vai esvaéndose sen conseguir pecharnos os ollos. E xa o reloxo de area ao que demos volta co primeiro bico deixa cair os seus últimos graos, a luz, que ninguén dos dous mandou chamar, rabuña coas suas uñas amarelas as cortinas que foron brancas, a auga da ducha borra todos os debuxos cos que tatuara a ternura e as roupas volven agachar os corpos que non nos pertencen. Café e croissant, baixar xuntos as escaleiras da estación, co billete de volta levantando unha parede de ladrillos miserables, cravando as suas esquinas afiadas na palma da miña man. E agardar, lendo os horarios nos xornais día tras día ata que volva partir un tren con parada na tua cidade mais a prensa só fala dunha poalla ácida que diluiu a pedra e a tua pel con ela e só, somentes queda daquelas noites este ridículo epitafio que xa nunca, nunca poderás ler.