sábado, 3 de maio de 2008

Déferlante

On était tous les deux fous de joie sur la crête d'une vague que l'on pensait sans fin, on croyait que les vagues comme celle-là n'arrivaient jamais au sable des plages ni non plus aux rochers des falaises, qu'elles surfaient la mer dans une fête de mousse éternelle avec nous deux tenus par la taille toujours en regardant l'horizon du haut de notre bonheur. Qu'il n'existait au monde aucune loi de la physique capable d'arreter cette débauche de complicité.

Et les nuits! les nuits n'avaient pas de lune ni d'étoiles, seulement les draps humides et chiffonnés des lits des hotels qu'accueillaient nos ébats intenses, désesperés comme la veille d'une fin du monde, uniques, beaux, extatiques. Les nuits ne connaissaient même pas le sommeil.

Mais les vagues ne sont rien que des ondes qui ne peuvent pas chevaucher l'océan indéfiniement, elles vont tout droit devant elles et forcement arrivent sur une plage ou sur les rochers d'une falaise quelconque et voilà, elles meurent. Et si tu as la chance de te faire déposer sur le sable, ça peut même se passer tout doucement sans trop t'abîmer.

Ce n'est pas le cas, c'était du basalte. Ça a fait des dégâts.

4 comentários:

Paz Zeltia disse...

botei man do traductor, e buff...
qué pena que eu non saiba francés, o traductor ficaba confuso coa linguaxe poética

rui disse...

mañá traduzo... así tamén fago un bo exercicio que agora que xa non estou en Arxelia non uso apenas o francés.

rui disse...

A rompente
Estabamos os dous toliños de alegría na cresta dunha onda que criamos sen fin. Pensabamos que as ondas como aquela non chegaban nunca á area da praia, nin tampouco ás rochas dos acantilados, que surfeaban sobre o mar nunha festa de escuma eterna con nos os dous collidos da cintura mirando cara ao horizonte dende o alto da nosa felicidade. Que non existía no mundo ningunha lei da física capaz de parar este derroche de complicidade.
E as noites! As noites non tiñan nin lúa nin estrelas, somente as sabas húmidas e arrugadas das camas dos hoteis que acollían os nosos intensos encontros amorosos, desesperados coma a véspera dunha fin do mundo, únicos, fermosos, extáticos. As noites nen sequera coñecían o sono.
Pero as ondas do mar non son máis que ondas e non poden cabalgar indefinidamente o océano, van sempre cara adiante e por forza chegan á area dunha praia ou ás rochas dun acantilado calquera e xa está, morren. E se tes a sorte de que te deixe sobre a area, a cousa pode pasar amodiño, sen esfolarte demasiado.

Non foi este o caso, era rocha basáltica. Fixo uns destrozos horribles.

Zeltia disse...

ostras, que boa metáfora...

e o mellor: a linguaxe que utilizas para expresla. gustoume.

pero viroume un chisco triste; non porque me diga nada que eu non soubese; pero parece que constatar que SEMPRE é así, segue a desanimarme, parece que non me dou afeito a que estar na crista da onda só pode durar o que dura a onda...
O da praia non está mal, eh,
se o tomamos coma un tranquilo e doce estado de calma, agarimoso e pracenteiro.
Eu non o coñezo, pero teño falado con quén di que existe, que o vive. (despois de)