Premio Brillante Weblog

Mi madriña! Onte recibín de Anabela Magalhães o premio Brillante Weblog! E para celebralo, non foi planificado nin moito menos, tiven á noite unha cea extraordinaria. Unha celebración moi adecuada ao espírito de quen me oferece tal distinción. Normalmente, o evento tería sido reflexado no descenso do nivel da botella de ron, cousas da soidade, cousas do vício! Porén estou fóra da casa, e no mes do xaxún é máis difícil procurarse as bebidas haram, tanto máis en Constantine que descoñezo completamente. O marabilloso é que, e canta razón hai na frase!, non só de pan vive o home, neste caso de ron, e a cea á que me invitou un colega de traballo, na sua casa, coa sua familia, superou con creces a mísera homaxe que tería eu feito co alcool. Era a maida ftor, a mesa da cea do ramadán, chea a fartar, a comezar polos dátiles e o leite acedo, a ensalada, a seguir a chorba, logo (imposible lembrar os nomes) garabanzos con pastas e polo, unhas empanadillas de puré, aceitunas e carne picada, tortilla con perixel, froita, zumo e seguro esquezo algo. A comida non é o que foi o pracer, mesmo se estaba caralluda (salvo o leite acedo), o xenial foi ter a sorte de coñecer unha festa na casa dunha familia árabe, que me tratou como se fose un ministro. E coñecer é comprender e querer (de amar, claro).

Ben, pois o premio recibido fai que estea subido á parra (qué bo son, mi madriña, pero qué bon son!) xa lle dixen (che dixen Anabela) que foi unha inxección de vitaminas para o meu ego, e agora vou estar insuportável, tanto como que onte decidinme incluso a postar unha poesía, como as que facía de adolescente e lle enviaba ás amigas, con rima e así, coma no século dezanove

(unha aclaración, aínda que xa son vello de carallo, eu son do século vinte, o dos dous X)

Un millón de grazas a Anabela, gosto que alguén goste. Xa se sabe, a vaidade ese pecado capital do meu continente.

Istoposto postoisto e logo continuarei coas miñas predileccións en materia de blogues.