Vinte receitas de arroz e unha canción desesperada

Hai situacións raras de carallo neste país, pero desas que non che entran na cabeza, hai que aceptalo así e fóra. A festa de Laid (L'Aïd) celébrase con dous días festivos, xusto ao rematar o mes de ramadán, mas este mes pode ter vintenove ou trinta días e non se sabe até o serán do día vintenove. Ou sexa que mañá aínda non sei se teño que ir ao traballo ou quedar na casa. Parece que hai que mirar a saída da lúa, se xa aparece un cachiño entón rematou o ramadán, se aínda é lúa nova hai que se esforzar un día máis. Non sei se se decatan das dificultades que esto trae na organización de calquera traballo, mesmo das vacacións, para qué día collo o billete de avión? Ben, peculiaridades.

E como son dous días festivos e seica todo estará fechado, ou case todo, porque a xente marcha á aldea (le bled) que isto xa parece Vigo!, a maioría dos arxelinos son de fóra e aproveitan calquera ponte para pirarse; como non poderei mercar comida aproveitei hoxe para encher a nevera e o moble dos legumes, así que trouxen carne para alimentar unha familia numerosa, patacas, cebolas, allos, pementos, cogombros, uvas, leite, auga, limonadas, galletas e até chocolate (como remedio ao irremediable) e xa estou listo para catro días de ausencia de vida comercial e para experimentar as vinte receitas de arroz.

Esta festa lémbrame o nadal porque a xente estrea roupa e dálle regalos aos cativos. Moitos gastos para as economías medias, logo desta festa pasa como en Galiza no mes de xaneiro, queda pouca liquidez nos fogares.

Eu agardo tamén este festivo, en xeral a fin do mes santo, non só polo incordio que supón o non poder xantar ao mediodía, nin beber, nin fumar en público, tamén as tendas de alcool volverán abrir e poderei facerme de novo cunhas botelhinhas de coteaux de Tlemcen, e cervexa que farán que a canción non sexa tan desesperada.