Frio e bos recordos

E por fin chegou o frío! levaba toda esta semana traballando de manga curta, non por ser máis valente que ninguén, que ía un tempiño morno moi agradábel, mas o último día, o mércores, comezou a refrescar, e pola noite o edredón non era suficiente, así que onte xa prendín a calefacción. Non é que sexa a neve, dicían oito ou dez graos de mínima e dezaoito-vinte de máxima, mas nesta parte onde vivo, se é certo que no verán corre un ventiño que fai levadeiras as altas temperaturas, no inverno... tamén corre ese fodido ventiño e me leva a pouca calor que dá gardado esta casa vella. Como estou á beira do oued o aire aproveita este carreiro para ghavear dende as zonas baixas e lambe as tres paredes exteriores máis a terraza roubándome as calorías. Ben, é unha especie de troco, non é que mas roube, cámbiamas por frigorías.

E na rúa, mi madriña, xa saiu a xente cos abrigos, dixen eu, carallo, parece que estamos na Suíza, eu coa miña chaquetiña de verán e o persoal xa con estes chaquetóns. Mas non é de extrañar, nin é a primeira vez que tal me acontece, o ano pasado en Euskal Herría fora moito peor, era o mes de novembro e si que pasei frío, como en Galiza andavamos co verán de sanmartiño só levara a chaqueta de marras e ao chegar alí... brrrrrrrrrr, unha mañá voltando das festas de Ormaiztegi caíume a xiada por riba mentres agardaba polo tren, menos mal que o corpo era unha caldeira a queimar cacique e cervexa. (A xiada é o único mal recordo que me quedou desa vila, o resto todos caralludos)

Millóns de bicos á xente do Goiherri. Jende jatorra Goiherrian daude, ongi hartu naute, lagun bezala. Hara bueltatzeko gogoa dut.

Intuición e ecuacións diferenciais

Durante anos considerei a vida como un modelo teórico cun número de variáveis finito. Destas variáveis só un pequeno grupo delas tinhan un peso considerável para seren tidas en conta, o resto podendo ser desprezadas sen risco de alterar sensivelmente o resultado.

Ante qualquer encrucilhada só se precisava introducir os valores destas variáveis na ecuación diferencial apropriada para obter o resultado correto. Sendo así a toma de decisións sempre un proceso obxectivo e sen posibilidade de erro.

Porén, a experiência veu demostrar que algumhas das variáveis consideradas de menor peso, e que polo tanto non entraran na ecuación, condicionavan despóis dumha maneira ostensível o novo caminho marcado polo resultado matemático exacto, sen decimais.

Na atualidade o cálculo diferencial releguei-no aos procesos puramente físicos e no resto só me guio pola intuición xa que o tempo veu demostrar que é un sistema muitísimo mais complexo e con resultados mais fiáveis do que a simples ecuación diferencial, por mui elevado que sexa o número de variáveis en ela introducidas.

Tradución

O carballo grande

Vivía afastado dos camiños forestais
non era de ningunha maneira unha árbore de profesión
nunca vira nin a sombra dun leñador
este gran carballo orgulloso no seu tronco

Tería coñecido días tecidos de ouro e seda
sen os seus viciños máis achegados, a pior xente que se poida atopar
as canas mal pensadas, nin sequera chegaban a ser bambús,
que se divertían a lle facer a vida imposible

Dende a mañá até á noite estes gomiños
que malamente chegaban á talla de canas de pescar, casi nin matasogras eran
andábanlle arredor cantándolle, in extenso
a fábula do carballo e da cana

E aínda que fose de madeira (nos carballos é cousa corrente)
a fábula non o deixaba indiferente
aconteceu que canso de ser o branco das suas bromas pesadas
decidiuse polo exilio

Con moito traballo sacou os seus grandes pes do burato
e marchou sen mirar atrás nin moito, nin pouco.
Mas eu que o coñecín, sei ben que sufriu
de deixar a ingrata patria.

Á beira dos bosques, o carballo aflito
iniciou a relación con dous namorados
"Gran carballo, deixanos enriba tua gravar os nosos nomes..."
o carballo grande non dixo non.

Cando houberon acabado o seu saco de bicos
cando de tanto bicarse os seus fuciños se gastaron
escoitaron entón, aguantando as bágoas
o carballo contando as suas desgrazas.

"Gran carballo, ven canda nós, atoparás a paz
as nosas canas teñen educación e non son nada caraduras.
Entre as nosas paredes terás unha estancia agradábel
regado catro veces ao día"

Dito isto, os tres se puxeron en camiño
cada namorado levando unha raíz na man
qué contento parecía! qué feliz parecía!
o carballo entre os seus namorados.

Plantárono ao pé da sua chabola
e foi entón que comezou o desencanto
xa que o único rego que tivo, foi a chuva
dos cans levantando a pata contra el.

Colléronlle todas as landras para alimentar os porcos
coa sua fermosa cortiza fixeron rollas
e cada vez que era ditada unha sentencia de morte
era el quen herdaba do aforcado

Logo estas malas xentes, un perfeitos vándalos
cortárono en catro e fixeronse unha cama
e a horribel bruxa como tivo unha chea de amantes
fíxoo envellecer prematuramente.

Á fin, un triste día, esta parella desalmada
pasoulle a machada e botouno ao lume
como leña dunha caixa, amargo destino!
morreu na cheminea.

O noso cura, santiño menesteroso
dubida que o seu fume se eleve até Deus.
Qué saberá o fulano, e quén foi o que llo dixo
que non hai carballos no paraiso? que non hai carballos no paraíso?

O carballo grande de Brassens era unha sobreira

Le grand chêne

Il vivait en dehors des chemins forestiers,
Ce n'était nullement un arbre de métier
Il n'avait jamais vu l'ombre d'un bûcheron
Ce grand chêne fier sur son tronc.

Il eût connu des jours filés d'or et de soie
Sans ses proches voisins, les pires gens qui soient
Des roseaux mal pensant, pas même des bambous,
S'amusant à le mettre à bout.

Du matin jusqu'au soir ces petits rejetons,
Tout juste canne à pêche, à peine mirlitons,
Lui tournant tout autour chantaient, in extenso,
L'histoire du chêne et du roseau.

Et, bien qu'il fut en bois ( les chênes, c'est courant )
La fable ne le laissait pas indifférent
Il advint que lassé d'être en butte aux lazzis,
Il se résolut à l'exil.

A grand-peine il sortit ses grands pieds de son trou
Et partit sans se retourner ni peu ni prou.
Mais, moi qui l'ai connu, je sais bien qu'il souffrit
De quitter l'ingrate patrie.

A l'orée des forets le chêne ténébreux
A lié connaissance avec deux amoureux.
«Grand chêne, laisse nous sur toi graver nos noms …»
Le grand chêne n'a pas dit non.

Quand ils eurent épuisé leur grand sac de baisers,
Quand de tant s'embrasser, leurs becs furent usés,
Ils ouïrent alors, en retenant des pleurs,
Le chêne contant ses malheurs.

«Grand chêne, viens chez nous, tu trouveras la paix
Nos roseaux savent vivre et n'ont aucun toupet,
Tu feras dans nos murs un aimable séjour,
Arrosé quatre fois par jour.»

Cela dit, tous les trois se mirent en chemin
Chaque amoureux tenant une racine en main
Comme il semblait content ! Comme il semblait heureux !
Le chêne entre ses amoureux.

Au pied de leur chaumière ils le firent planter
Ce fut alors qu'il commença à déchanter
Car en fait d'arrosage, il n'eut rien que la pluie
Des chiens levant la patt' sur lui.

On a pris tous ses glands pour nourrir les cochons
Avec sa belle écorce on a fait des bouchons
Chaque fois qu'un arrêt de mort était rendu
C'est lui qui héritait du pendu.

Puis ces mauvaises gens, vandales accomplis
Le coupèrent en quatre et s'en firent un lit
Et l'horrible mégère ayant des tas d'amants
Il vieillit prématurément.

Un triste jour, enfin, ce couple sans aveu
Le passa par la hache et le mit dans le feu
Comme du bois de caisse, amère destinée !
Il périt dans la cheminée.

Le curé de chez nous, petit saint besogneux
Doute que sa fumée, s'élève jusqu'à Dieu
Qu'est-ce qu'il en sait le bougre, et qui donc lui a dit
Qu'y a pas de chêne en paradis ? Qu'y a pas de chêne en paradis ?

Esta tarde o traduzo, foi o conto do último post de casatlántica que me fixo lembrar esta canción. Como a maioría das letras de Brassens, gústame moito.

Filosofía

Nin me fales de ir ao deserto, meu!
deixame escoitar as cinco chamadas
diárias á oración
e bótame de comer.

Horas e días

Mañá Galiza terá a mesma hora ca min, e o computador no que nin pasei a pena de modificar a configuración rexional víndome aquí, xa marcará a hora verdadeira, non 21:40 cando aínda son as nove menos vinte. Aquí xa as noites comezan moi cedo, alí será unha entrada máis no inverno, de súpeto a ver anoitecer unha hora antes. Eu nada, mañá día normal, coma martes ou terça feira, é unha vantaxe o andar adiantado, así chégame o mércores pola tarde coa fin de semana debaixo do brazo.

Hoxe preparei unha super-tortilla de oito ovos, tres patacas descomunais, catro ou cinco dentes de allo e, como non, catro cebolas pequenas. Os pementos da tenda estaban un chisco murchos, senón houber posto un chisquiño de verde entre tanto amarelo. Por certo que o tendeiro preguntou moi discretamente, vous-êtes seul à la maison? non cré que sexa quen de comer tanto como lle levo, mais oui, bien sûr, des fois j'invite un ami, mais j'habite tout seul.

Antonte pasei pola porta do parque zoolóxico de camiño para casa e acordoume que xa había tempo que tiña ganas de visitalo, así que

Onte, para facer algo distinto de ler ou viaxar polos blogues, marchei alí ás once da mañá e voltei ás tres a casa, é inmenso, poucos animais e todo moi abandonado, non esperaba nada distinto a desidia é moeda corrente neste estado estatalizado. Iso non é o que quería contar, é inmenso, si, entre unha zona con dromedarios e elefantes tes que andar máis dun quilómetro até o recinto das feras, leóns, tigres e outros, e vas por unha estrada entre montes e campos, está cheo de parellas, que aproveitan o paseiño dominical para perderense entre os arbustos. Ai, particulinhas em suspensão no ar! e eu tão sozinho! Até cando farto de camiñar a subir e baixar costas cheguei a un parque de atraccións que botara raíces de óxido nos anos setenta e quixen beber algo, o do quiosco me dixo que era a hora da oración do venres, que tiña que agardar, ai, miséria. Así que din volta cara á entrada botando moitísimas cousas de menos (ademáis do refresco) ou mellor dito botando algunhas cousas moitísimo de menos.

Xa está.

A aguadar pela incompatibilidade

Agardandando, pedindindo ás particulas en suspensión do aire, que soe o móbil, ou como pouco que vibre un chisquiño e apareza o teu nome na pantalla. E baixe a correr mercar unha botella de martini. E acudas á chamada do meu arroz con pavo-perú-dinde. E me contes a tua vida alá en Qatar, e eu a miña nesta Arxel que ti coñeces tan ben como eu as corredoiras do monte da miña aldea.

Mas pedindindo, máis ben esperando con esperanza desesperada polo teu corpo apretado nesa roupa tan sofisticada que me afoga, e non sei nin por que caminiño se chega á porta que fai cair ese disfrace ben estudado. Non che sei, eu tan espido e ti con tantos tantísimos abalorios, con ferramentas tan dispares non é doado de facer funcionar nin o mecanismo dun chupete. É coma se un astronauta quixera acoplarse cunha bacteria que topa en Marte. É un chisco difícil, aínda que habendo amor... xa se sabe, supéranse todas as dificuldades.

E como son home de acción (?!) case baixo, estilo foghete, visto non visto, até á tenda de licores e traio o martini, e comezo a botella, e logo, cando xa estea seguro que non chamas tereina medio rematada e a tristura ou a decepción toparan as entradas pechadiñas, a miña cabeza xa dándolle voltas a outros asuntos, contigo alá lonxe, falando inglés e árabe polos cóbados eu aquí co francés e o galego saíndome por debaixo das unhas, manchando o teclado de gilipolleces.

Veña, ikusi arte, mulher chea de brillantes que pasaches un día á beira da miña cama sen deixar nin unha soa pegada no edredón.

Despertar

Que durmo, que non durmo... oito da mañá e xa non hai maneira, quería comezar a fin de semana hibernando coma un oso mas as oito horas sobran e o corpo non aguanta máis en horizontal. Precisaría unha ronda nocturna até ás sete da mañá, facéndome a boca ron comezaría polo Cangaceiro e remataría no último dos últimos, volvendo a casa aplastado pela luz delatora do novo día. Entón si, entón durmiría até ás duas ou tres da tarde.

Postos a madrugar busco o lado práctico e quero baixar ao centro para adiantar o traballo, el-khedma, (el-؏mel en normativo), estaba o tempo gris facéndome dubidar, recollo a roupa do balcón? hala, aí se queda, poño unha chaquetiña e se chove que chova, bótome á rúa, qué carallo, faltaría máis que un galego tenha medo da chuva. E veñen as alegrías unhas atrás das outras, vou cambiar 100 euros no mercado negro e danmo a 113, cando no banco está a 81. Este verán, co dólar no máis baixo dábancho a 118.

Logo comezo a baixada, chamada de teléfono, boas novas, os amigos topan traballo. E aínda non levaba nin medio quilómetro cando topo ao taxista en sentido oposto que cruzaba de casualidade por alí (tamén el se chama Alí). Fálolle dos plans que teño, do material que ando a procurar e me di, viens, je t'enmène! e lévame a unha tenda dos BeniM'zab, que tanto che venden un saco de cemento coma un térmico trifásico, teñen fama de teren todo todo, mas non é certo, exactamente non tiñan o xustiño que eu precisaba mas apañeime.

Saíu o sol, paramos tomar un cafeciño en Cité Malki, deixoume na placette, e fixen as compras, por fin, de novo volvo ter cebolas para poder lembrar o arrecendo da cociña de mamá o sábado pola mañá, cando aínda dando voltas na cama, tentando fechar todos os soños comezados, se abría o novo día co son da cebola a se fritir no aceite, e aínda hoxe, tantos anos despóis, ao despertar coa chuva a bater no tellado, ese repenique similar ao da tixola, faime voltar a aquel cuarto compartido, a aquel mundo no que a luz chegaba adornada co arrecendo do refogado.

Martes, nin te capes, nin te enmarques.

Canso do traballo, canso de agardar volvín a pé a casa, chovía. Cheguei antes que se viñera no taxi, adiantei máis coches que se fora pola autoestrada, un caos de circulación. Tomei unha ducha, volvínme cortar as mans co frasco da loción capilar que me esvarara das mans esta mañá, aínda quedaban cachos na bañeira. Tomei tres cubatas de vodka, o ron xa hai tempo que se esgotou. Logo estiven co computador, fixen unha tortilla triste, non tiña cebola! acompañeina co tinto país e saín mercar tabaco, como dixen no post de onte, a rúa arrecende a flores sobre todo pola noite, un paseiño pracenteiro, e ademáis topei ao tendeiro dando unha volta, xa sei que se chama Amar, ou como se escriba, e aínda pasamos un ratiño a falar, un home moi agradabel. E non lembro o que quería contar... ah, si, o de ir á lúa que moita xente puxo no post do que faría eu se fose millonário. Eu non, non iría alí porque se non hai auga malamente pode haber viño. E falando de auga e viño, sempre tan estreitamente ligados ambos os dous, por desgraza, lembrei un compañeiro de traballo de hai anos, de Rubiós, nin máis nin menos, menudo tipo, se un día tivese que cruzar o atlántico nunha balsa querería que fose con el, a alegría en persoa, no mundo debera haber moita xente coma el.
C'est tout.

Le parfum des fleurs

Ah, et vous ne le savez pas, mais ma rue, la nuit, surtout la nuit, elle embaume les fleurs du chevrèfeuille, et vous savez? même quand on n’as pas le sourrire aux lèvres, les tonnes de toutes les conneries salles à vous peser dessus, on ouvre bien les narines et ces arômes vous enlèvent, vous kidnappent et vous déposent sur un pré avec des vaches à paître sous un noyer, elles toujours si indolentes, si paisibles, qui savent prendre la vie du bon côté, pas du côté vache (toujours ça m’a émerveillé quand elles me guidaient, quand elles connaissaient le chemin bien mieux que moi!)

Je crois que tout le monde devrait avoir le droit au parfum des fleurs, parce qu’elles font oublier tant des misères. Mais souvent lorsque le chien est maigre, les puces si acharnent dessus, et les démunis sont entourés de poubelle qui fait les peines plus pénibles avec les odeurs de pourriture à garder les maisons de lattes métaliques loin de la dignité à laquelle l’être humain a droit par naissance.

Enfin, je remercie tous les voisins qui s’occupent des plantes dans leurs jardins, surtout ceux de la maison avec le drapeau palestinien, tout fier, avec le croissant au bout du mât. Là où habite le vendeur de roses, le manchot à qui j’achète de temps en temps des bouquets de roses pour égayer mon salon.

Semana das letras

Hai semanas coma esta que comezan e rematan por p, de Portugal, bem seguro, p de Pessoa, p de Pissarro, que sendo el de nacionalidade holandesa tiña os antepasados orixinarios de Bragança. Delicia de probar cousas saborosas polos ollos. Tamén foi a semana do b, de Brassens, xa había tempo que non o escoitaba, e me segue emocionando coas suas rimas, con calquera dos seus temas Supplique pour être enterré à la plage de Sète, por exemplo. Ah, e tamén a semana dos as, a de aragonés e a de asturiano, e, como non, a de árabe, a de línguas descoñecidas, que xa non dan entrado na miña cabeciña escasa de neuronas. Semana de frío. Semana de incumprir os propósitos da véspera dende primeira hora da mañá. Semaniña normal, coma outra calquera, as cousas deliciosas xa as deixei escritas aquí, as noxentas non as escribirei para que non se volvan máis importantes do que en realidade son.

Tamén volveu abrir o restaurante que levaba pechado dende o comezo do ramadán, ese que só ten sardiñas, pescada e chocos, mas todo condimentado co sorriso da camareira en hidjab.

En fin, boa semaniña, para todos os que a comecen mañá. (Sim, para todas também)

Os labores domésticos

Coso cos dedos bastos de labrador tentando tapar os buratos deste pantanlón que se foi gastando sen remedio, xa tan vello, e a pouca habilidade de costureiro queda patente nas manchas dun vermello vivo que pouco a pouco escurecen e afean a tela esfiañada, mas devagar vou colando cicatrices de fío que cando menos evitarán mostrar as partes que cómpre ocultar aos descoñecidos, para que os soños non se volten realidade e pasee de novo espido na rua, ou durma en coiros sobre o esterco da corte. Para que as intimidades non se esparexan sobre a erva como as tripas do soldado que ven de perder a guerra, xa para sempre.

Un frío insólito

Os ruídos das patas das cadeiras rabuñando no meu teito, os choros intempestivos do bebé á metade da noite, as voces apagadas da televisión nas tardes de fin de semana e o ritmo dos golpes da cabeceira da cama contra a parede, todo iso desapareceu, así como se evapora o fume do tabaco levado por unha corrente de aire, o día que voltei cedo, un día anormal coma outro calquera, no que alguén roubara a esteira da miña porta e eu seguín subindo até á última planta onde topei unha terraza con antenas parabólicas oxidadas e baldosas despegadas por onde entraban os debuxos de humidade ao meu cuarto. E souben que todo fora mentira, e a corrente de aire deixou un frío insólito a me partir os ósos, e estouparon cen cargas de dinamita nos alicerces da torre de lóxica binaria e harmonía de ecuación diferencial que tantos anos me levara levantar.

Pobreza e culpáveis

Vin onte no blogue de oko, dornaretina, un aviso para unha presión dos blogueiros en contra da pobreza. E como máis vale tarde que nunca, deixo unha foto dos refuxiados que se veñen para o norte fuxindo a guerra, a fame, a violencia, non digo que veñan fuxindo a pobreza porque o norte tamén é pobre pero un chisco menos.

Coas riquezas naturais que hai neste país encóllese o corazón de ver xente pasando tantas necesidades. Hai que lle botar a culpa a alguén, por exemplo aquí o máis sinxelo é botarlla primeiro aos franceses e logo aos governantes actuais que criaron un réxime burocrático socialista (?!) no que a rendabilidade non é un parámetro a ter en conta. Fálase por poñer un caso dunha canteira na wilaya de Bouira, até hai ben pouco estaba en mans do estado que a administraba coa desidia típica de a quen o benefício nin lle vai nin lle ven. Pasou a ser xestionada por unha empresa mixta turco-arxelina e en dous anos obtivo máis ingresos que nos vinte anteriores. O beneficio é riqueza que repercute sempre dalgunha maneira no povo dos arredores.

Aparte do petroleo e o gas, o mercúrio, ouro, ferro, cadmio, zinc, fosfatos... producen uns rendementos anuais que dan vertixe a quen ten que pasar o mes con 110 euros por dez horas ao día de traballo. Claro que a miseria ten culpables, e non se pode dicir que sexa moi complicado atopalos. (cando menos moito máis doado topalos a eles que seguir o rastro dos millóns de dólares que foxen por corredoiras retortas cara ás suas contas)

Recollida selectiva

Despertei moi tarde esta mañá. Tiña o móbil na mesiña de noite, cando soou apagueino e continuei a perfeccionar unha letra nunha palabra do título, total por só unha letra deixo o tema rematado, cando estivo a tarefa lista acordei, mirei o móbil que xa estaba entre as sabas e pasaran corenta e cinco minutos, así que, como todas as mañás, erguínme ás carreiras, metín os soños da noite nunha bolsa de plástico lastrada no fondo cun ladrillo da parede, pecheina ben pechada e baixei con presa cara ao táxi que xa levaba un anaco a me agardar na porta. A uns quilómetros cruzamos El Harrach que separa Dar-el-Beida de Mohammadia, xusto no medio da ponte guindei coa bolsa que foi mergullarse nese río de augas bastas e escuras. Sei que non son eu só quen se desfai así dos soños chocos de cada noite, de feito lin esta semana no xornal que os veciños da ribeira comezan a desenrolar patoloxías oníricas, e que xa están fartos, que este mar sen marea non pode con todo e gran parte das bolsas quedan alí de por vida, e moitas rachan e deixan escapar esas deformidades que eles non teñen por que sufrir.

É certo que o fondo do río está a cada paso máis poluído e a miña casa ten cada día menos ladrillos. Porén, mentres non haxa unha recollida selectiva, nalgún sitio teño que me desfacer de tanto fracaso.

Relixión e estados irreparáveis

Quería comprar uns ovos para facer unha tortilla, xa comezo a ter experiencia no choio, mas subín primeiro até á praza, la placette chámanlle, e pasei pola tenda de licores, onde un dos dependentes fixo un bo chiste sobre a miña camiseta (mexan por nos e temos que dicir que chove) dicía algo de porno, que sobraba un S ou algo así, díxenlle que non, que quería dicir Pour Nous, fíxome rir o condenado e leveille unha botelliña de tinto, na rúa de novo, coa botella na bolsa xa non podía entrar na tenda de ultramarinos, o home é praticante, teñoo topado moitas veces a rezar atrás do mostrador e non quero que pense mal de min, mesmo se sabe que non son do grémio, así que merquei tabaco e voltei ao computador, e cun cacho de queixo que había na nevera e moitos vasiños deste sangue de mahoma xa dou por bo este serán de luns (é que aínda non me entra na cabeza que sexa sábado). Estiven nun foro do país, deste, e falábase dos seis fulanos que en Biskra foran condenados (anos de cadea!!) por comer durante a xornada de ramadán en público. Deixeilles a miña experiencia no país, como non crente, como estranxeiro mas vivindo con eles, aínda hai xente que o xustifica, cando, cando, pero cando a relixión ficará só no corazón e os estados se decidirán a facer só o seu traballo. Honte, vergonha, lotsa! Ogalla un día Arxelia non teña nada que lle envexar a Europa, remate a corrupción, o enchufismo, o governo dos militares, a puta miséria, a chulería do terceiro mundo, ogallá un día pasen a ser o segundo mundo, coma a Galiza, ou assim. Deséxolles o mellor, sobre todo que non se lles escapen os mellores cara Europa e só queden a desgovernar os máis inútiles fillos dos inútiles. A ver se me botan do país dunha vez e volvo traballar a Vigo!

Papá

Onte a noite houbo unha tronada de medo, e a chuva caía que daba gusto. Esta mañá seguiu a chover mas pola tarde saiu un chisquiño o sol e aproveitei para ir tomar café e tarta en Sidi Yahia, logo no canto de voltar directo a casa fun dar un paseiño até Bir Mourad Rais (Bermondraís, que lle chaman) e sabes, creo que me estou a voltar vello. Recordo milleiros de paseos que de rapaces demos cos pais, na Galiza e fora dela, e agora vexo que co tempo voume parecendo máis a el. El é de carne e oso mas semella un imán, e onde vai quedar pegado senón nas vitrinas das ferreterías, aquilo para nós non tiña ningún interese, agardabamos a sua pausa na camiñata, aburridos ou tentando amosar uns gramiños de empatía mirando a ferrallada, fea e allea ao noso universo.

Cando paseo por unha cidade eu adoito parar nas librarías, se están pechadas repaso os libros expostos a través do vidro, se están abertas entro e, cando valen a pena, podo ficar máis dunha hora a gozar, a escoller, a respirar o seu arrecendo. Sen embargo hoxe, en Bermondraís quedei parvo coa ferramenta que tiñan exposta na quincaillerie á beira da gasolineira, qué marabilla de carracas, chaves mixtas, xogos de vasos para chave de media ou un cuarto, extractores de rodamentos, alicates variados, desparafusadores de calidade, comíaos cos ollos, entrei e levei un xogo de puntas antivandálicas, allen, planas e estrela co seu adaptador para a makita, e quedei contento coma un rapaz no día de reis, pola módica suma de setecentos oitenta dinares.

Seguramente ha ser a idade. A terra ulía a outono, deben ser as follas a apodrecer no chan.

Se for millonario e extravagante

En resposta ao Paideleo vou poñer cinco extravagancias que faría se fose millonario, mesmo moi millonario, cando as necesidades básicas estivesen cubertas e o corpo só tivese o traballo de cumprirlle os caprichos á mente.

Seguramente tería un establo con todo luxo de comodidades para as vacas, e non, non lles poría uns altofalantes para que escoitasen música (teño un coñecido en Euskal Herría que si lla pon) eu poríalles unha persoa durante unhas horas ao día a recitarlles poesía, seguro que saía un leite cheo de metáforas e imaxes deliciosas, non habería nin que lle botar azucre.

Iría pasar un tempo cuns inuit dos de antes (non sei se quedarán) deses nómadas do trineo tirado por cans, comendo peixe cru e carne podre.

Tamén buscaría a maneira de botar unha tempada convivindo con algún povo da selva amazónica, aprendendo a cazar monos con cerbatana.

Faría unha marea no Gransol ou en Namibia. A traballar cas redes e o peixe.

Botaría unha mañá a empacar a erva seca e logo collería un helicóptero que en menos de media hora me levase á ría de Muros ou Arousa e alí iría bucear en apnea, para afondar sete metros e ficar inmóbil atrás dunha rocha agardando a super-maraghota dos meus soños. (uma maragota nada tem a ver com uma má garota)

Ben, seguro que se fose moi millonario se me ocorrerían máis cousas (d'autres en plus du retour aux paysages du bonheur d'adolescence), mas estas cinco si que tentaría facelas.

Burocrácia

A xente dos papeis, para quen o teu traballo só é unha casilla enchida nunha folla que xa ten unha chea doutras casillas cheas e por encher, toma decisións para facilitar a sua tarefa: que os seus documentos estean limpamente ordenados nunha gaveta. Cando ti tomas atallos eles cabréanse, descádranselles as contas, e no mundo real as cousas funcionan, mas nos seus caixóns entra o desorde, coma unha cascuda no cuarto dun bebé, e cabréanse, e ameazan e presionan, mas a vida funciona e segue adiante pese aos seus estados de ánimo. Cando ti segues as suas consignas, eles son felices, creo que se corren de gusto, todo ordenadiño, todo casa.

Cando aceptas as ordes dos poderosos vermes comedores de celulosa, tes por seguro que as flores van apodrecer, eles nin se inmutan, xa teñen outras casillas, marcadas como "fora de servicio", o único é porlle a aspa dentro. O seu universo fica sereno, todo controlado. So que ti, que por sorte non vives a vida sen aire dos despachos, que tes a normal, a de todo o mundo, quédaste a velar o morto que apodrece á tua beira, e o cheiro afógate, mas qué máis pode ter, o que realmente importa (o que pasa á história!) son os papeis, o cotián é coma unha folla de xornal, pasa un día e xa non vale para nada, canto máis importantes son os seus arquivos, por favor, non me compares.

E tes que te facer unha razón, hai duascentas persoas que van padecer a podrémia, mas hai unha que celebrará esta noite cunha copiña de coñac o éxito que supuxo ter todas as cruces postas no sitio xusto, no momento adecuado.

Chinés coma min

Pasei alí unha semana e todos os días comprei filloas a duas rapaciñas que viñan cunha bolsa delas pola porta, a verdade é que non as daba comido todas, tampouco me enteraba de nada do que me dicían e non era quen de explicarlles que xa tiña dabondo, así que seguía comprando. Relevoume o R. no apartamento, el si fala na língua do país, e claro que as mociñas volveron petar na porta e sorprendidas preguntáronlle onde marchara o chinés da semana pasada, o que sempre lles collía dyoul.

E hoxe estaba falando co tendeiro, de paso que mercaba cebolas, e veu un asiático a por unha barra de pan. Díxome, mira, éste é chinés, sonche moi traballadores. Si, respondín, aquí son eles os que fan todos os edificios. Claro, rematou el, os alvaneis dalá téñenche un bo curriculum, non miras a muralla que fixeron!

Encore Sabina, du vin et des regrets

Derrochando la bolsa y la vida
la fui poco a poco
dando por perdida.

Pasaría a noite escoitando a Sabina, cando menos até rematar as duas botellas de viño, mas mañá hai traballo. Só me queda o consolo de que será mércores, e xa faltará menos para que o edredón, que xa está farto do meu corpo, poida encherse de arrecendos novos.

Je passerais la nuit à écouter Sabina, au moins jusqu'avoir fini les deux bouteilles de vin, mais demain il y a du boulot. Au moins j'ai le réconfort de savoir qu'on sera enfin mercredi, et il restera moins pour que la couette, qui en a déjà marre de mon corps, puisse se remplir de nouveaux arômes.

À gaspiller la bourse et la vie
peu à peu je me suis fait à l'idée
que pour moi elle étais à jamais perdue

A fábrica de caramelos

Nun momento atopeime paseando pola beira do mar e non sabía quen era, nin de onde viña, nin cara onde ía. Non sabía se habería alguén agardando por min nalgures, ou perseguíndome, ou se había vacas adoecidas que berraban por que fora muxilas, ou se tiña que entrar ao traballo, nin se traballaba, nin se tiña familia ou país, nin sequera lembraba se estaba namorado ou cal era a miña língua. E como esto me xurdiu camiñando, seguín a mover os pes, e acabouse a praia e comezou unha rúa con plátanos a cada lado, e seguín, cheguei aos estaleiros, e unha hora despóis estaba no centro dunha cidade, e nun painel publicitario mirei a foto dun neno comendo un caramelo, e o nome abaixo en letras vermellas, e de súpeto véuseme unha luz, era a miña fábrica, cos seus máis de trinta concentrados de aromas fortísimos e misturados que provocaban náuseas, a perda do olfacto e, por veces, buratos inquietantes na memória. E pensei ogallá só sexa un soño. Mas tiña os ollos abertos, comezaba a chover e só faltaban quince minutos para entrar a fichar.

Um bocadinho de sépia

um bocadinho de sépia
para dignificar com o condimento da nostalgia estas velharias
de quando meus avós andavam a flertar
(com outros avós)

Sol e chuva

Tamén no sur chove, creo que está feito adrede, para que me sinta coma no país, tomando un cafeciño ao quente na casa e saíndo de cando en vez ao balcón para desexar que siga a chover. No caso de facer sol marcho dar un paseo, normalmente até alá abaixo, onde serven unha comida noxenta mas os postres e o café son decentes, de paso vexo as evolucións dos universitarios e asimilados executando a danza do pavón arredor das mesas delas. Como din aquí: normal!

Leituras

Para ler a poder ser deitado na cama de matrimonio mas sobre todo acompañado dunha parella á que non lle importe ser despertada ás duas da mañá para, digamos, consultar dúbidas sobre algún parágrafo que precise da interpretación a dous corpos.

Últimas fotos

Ben, posto algunha foto máis de Constantina, ou Constantine, ou Qsantina, non queda nada máis potabel no cartafol. Potabel, que non é o mesmo que Ta belle peau, e no cartafol que nada ten a ver con folle carnota. Isto non ven a conto mas o publicar unhas fotos sen lle pór cando menos tres ou catro liñas debaixo é uma falta de estilo que les dieux de l'encre ne sauraient pas me pardonner.

Presente, pasado, futuro.

Non me gustan os videoxogos, hai que tomar decisións rápidas, non é o meu estilo, gústame gozar con calma do que estou facendo, recrearme no que fixen e ilusionarme co que farei.