Mañá Galiza terá a mesma hora ca min, e o computador no que nin pasei a pena de modificar a configuración rexional víndome aquí, xa marcará a hora verdadeira, non 21:40 cando aínda son as nove menos vinte. Aquí xa as noites comezan moi cedo, alí será unha entrada máis no inverno, de súpeto a ver anoitecer unha hora antes. Eu nada, mañá día normal, coma martes ou terça feira, é unha vantaxe o andar adiantado, así chégame o mércores pola tarde coa fin de semana debaixo do brazo.
Hoxe preparei unha super-tortilla de oito ovos, tres patacas descomunais, catro ou cinco dentes de allo e, como non, catro cebolas pequenas. Os pementos da tenda estaban un chisco murchos, senón houber posto un chisquiño de verde entre tanto amarelo. Por certo que o tendeiro preguntou moi discretamente, vous-êtes seul à la maison? non cré que sexa quen de comer tanto como lle levo, mais oui, bien sûr, des fois j'invite un ami, mais j'habite tout seul.
Antonte pasei pola porta do parque zoolóxico de camiño para casa e acordoume que xa había tempo que tiña ganas de visitalo, así que
Onte, para facer algo distinto de ler ou viaxar polos blogues, marchei alí ás once da mañá e voltei ás tres a casa, é inmenso, poucos animais e todo moi abandonado, non esperaba nada distinto a desidia é moeda corrente neste estado estatalizado. Iso non é o que quería contar, é inmenso, si, entre unha zona con dromedarios e elefantes tes que andar máis dun quilómetro até o recinto das feras, leóns, tigres e outros, e vas por unha estrada entre montes e campos, está cheo de parellas, que aproveitan o paseiño dominical para perderense entre os arbustos. Ai, particulinhas em suspensão no ar! e eu tão sozinho! Até cando farto de camiñar a subir e baixar costas cheguei a un parque de atraccións que botara raíces de óxido nos anos setenta e quixen beber algo, o do quiosco me dixo que era a hora da oración do venres, que tiña que agardar, ai, miséria. Así que din volta cara á entrada botando moitísimas cousas de menos (ademáis do refresco) ou mellor dito botando algunhas cousas moitísimo de menos.
Xa está.
4 comentários:
a soidade do zoolóxico desértico. é ben gracioso como o explicas. un saúdo desde a hora común.
Ah, Mica... xa me parecía a min que o teu nome me dicía algo revelador.
Un saúdo dende o país das cinco horas.
acabo de ler un feixe de posts teus todos xuntos e é coma se me prestases un cachiño desa túa estancia na cidade onde os xardíns arrecenden maxicamente pola noite e hai unha tenda onde venden de todo. apenas te coñecía porque son moi moi preguiceira para navegar por illas novas e agora mesmo prestoume moito.
entón, aquí xa quedo. gracias!
Eu xa hai moito meses que te teño linkada, gústame como escribes. E un día publicaches unha foto do meu lugar de traballo.
Benvida.
Enviar um comentário