Recollida selectiva

Despertei moi tarde esta mañá. Tiña o móbil na mesiña de noite, cando soou apagueino e continuei a perfeccionar unha letra nunha palabra do título, total por só unha letra deixo o tema rematado, cando estivo a tarefa lista acordei, mirei o móbil que xa estaba entre as sabas e pasaran corenta e cinco minutos, así que, como todas as mañás, erguínme ás carreiras, metín os soños da noite nunha bolsa de plástico lastrada no fondo cun ladrillo da parede, pecheina ben pechada e baixei con presa cara ao táxi que xa levaba un anaco a me agardar na porta. A uns quilómetros cruzamos El Harrach que separa Dar-el-Beida de Mohammadia, xusto no medio da ponte guindei coa bolsa que foi mergullarse nese río de augas bastas e escuras. Sei que non son eu só quen se desfai así dos soños chocos de cada noite, de feito lin esta semana no xornal que os veciños da ribeira comezan a desenrolar patoloxías oníricas, e que xa están fartos, que este mar sen marea non pode con todo e gran parte das bolsas quedan alí de por vida, e moitas rachan e deixan escapar esas deformidades que eles non teñen por que sufrir.

É certo que o fondo do río está a cada paso máis poluído e a miña casa ten cada día menos ladrillos. Porén, mentres non haxa unha recollida selectiva, nalgún sitio teño que me desfacer de tanto fracaso.